Bu benim yeğenim, Stella.

Bir yaşına yeni girdi ve yürümeye başladı.

Bir yaşındakilerin yaptığı gibi
harika bir şekilde yürüyor,

biraz sendeliyor, "bedenim ayaklarım için
fazla hızlı hareket ediyor" tarzı.

Kesinlikle harika.

Şu an en sevdiği şeylerden biri

aynada kendine bakmak

Yansımasını kesinlikle seviyor.

Kıkırdıyor, ciyaklıyor ve kendine şu
büyük, ıslak öpücüklerden veriyor.

Bu harika.

Anlaşılan tüm arkadaşları bunu yapıyor
ve annem benim de yaptığımı söyledi

ve bu bana şunu düşündürdü:

Bunu yapmayı ne zaman bıraktım?

Görünüşümüzü sevmek
ne zaman birdenbire yanlış oldu?

Çünkü belli ki yapmıyoruz.

Her ay on bin kişi Google'da

"Ben çirkin miyim" diye aratıyor.

Bu Faye. 13 yaşında ve Denver'da yaşıyor.

Her ergen gibi beğenilmek
ve kabul edilmek istiyor.

Pazar gecesi.

Okul haftasına hazırlanıyor.

Ve hafifçe ürküyor, biraz kafası karışık

çünkü annesi ona sürekli güzel

olduğunu söylemesine rağmen,

okulda her gün, biri ona
çirkin olduğunu söylüyor.

Annesinin ve okuldaki arkadaşlarının

veya akranlarının söylediklerinin
farklılığından dolayı,

kime inanacağını bilmiyor.

Bu yüzden, kendisinin bir videosunu
çekiyor. Youtube'a gönderiyor

ve insanlara bir yorum
yazmalarını rica ediyor:

"Ben tatlı mıyım yoksa çirkin mi?"

Şimdiye kadar Faye 13,000 yorum aldı.

Bazıları çok iğrenç,
düşünmeye layık değil.

Bu ortalama, sağlıklı görünen
ergen bir kız ve hayatındaki

duygusal olarak en hassas
zamanındaki bu geri bildirimi alıyor.

Binlerce insan bunun
gibi videolar yolluyor,

çoğunlukla ergen kızlar
bu yönteme başvuruyor.

Fakat onları bunu yapmaya iten ne?

Bugünün ergenleri nadiren yalnız.

Her zaman çevrimiçi ve
uygun olma baskısı altındalar

konuşma, mesajlaşma, beğenme,
yorum yapma, paylaşma, gönderme --

asla bitmez.

Daha önce hiç bu kadar bağlı,

sürekli, anlık, genç olmamıştık.

Ve bir annenin bana söylediği gibi,
yatak odalarında her gece bir parti var gibi.

Basitçe, gizlilik yok.

Ve buna eşlik eden sosyal baskılar acımasız.

Bu sürekli açık çevre,
çocuklarımızı aldıkları

beğeni sayısıyla ve yorum türleriyle

kendilerine değer vermeye itiyor.

Çevrimiçi ve çevrimdışı yaşam
arasında bir fark kalmadı.

Neyin gerçek olup neyin
olmadığını söylemek gerçekten zor.

Ve ayrıca neyin gerçek
ve neyin dijital olarak

oynanmış olduğunu
söylemek de gerçekten zor.

Birinin yaşamındaki özel bir ana karşı
gündelik yaşamdaki normal nedir?

Ve ilham için nereye bakarlar?

Bugün haber kaynaklarını kaplayan kız

resimlerinin türlerini görebilirsiniz.

Sıfır beden modeller hala podyumlara egemen.

Makyaj bugün sıradan.

Ve modalar #kalçaboşluğu, #incebel,

#bikiniköprüsü ve #proana.

Bilmeyenler için, #proana
anoreksiya yanlısı anlamındadır.

Bu modalar günümüz popüler
kültüründeki kadınların klişeleştirmesi

ve pervasızca nesneleştirilmesi
ile oluşturulmuştur.

Kızların kendilerini ne ile kıyasladıklarını 
görmek çok zor değil.

Ancak erkekler de bu durumdan 
etkilenmiyor değil.

Süper kahraman rolündeki spor yıldızlarının ve de
zampara müzik yıldızlarının muntazam yüz hatlarına

ve baklava kaslarına imreniyorlar.

Peki tüm bunlardaki problem nedir?

Elbette çocuklarımızın sağlıklı büyümesini,
iyi yetişmiş bireyler olmasını istiyoruz.

Ancak şekil takıntılı kültürde, çocuklarımızı

kişiliklerindeki diğer niteliklere rağmen,

görünüşlerine daha fazla kafa yormaları
ve zaman harcamaları için yetiştiriyoruz

Bu yüzden, ilişkilerinde, fiziksel gelişimlerinde

ve eğitimlerinde sorunlar ortaya çıkıyor.

Her 10 kızdan altısı hiçbir şey
yapmamayı tercih ediyor,

çünkü yeterince güzel
olmadıklarını düşünüyorlar.

Bunlar önemsiz aktiviteler de değiller.

Bunlar, insani gelişimlerine
yardımcı olacak,

topluma ve iş gücüne yararlı bireyler
olmalarını sağlayacak temel aktiviteler.

Yüzde 31 oranında,
neredeyse her üç gençten birisi

sınıftaki münazaralardan geri çekiliyor.

Bu tartışmalarda başarısız oluyorlar,

çünkü görünümleri üzerine
dikkat çekmek istemiyorlar.

Beşte biri bu konuda
iyi hissetmedikleri günlerde

hiç sınıfa uğramıyorlar bile.

Sınav zamanı geldiğinde ise

eğer yeterince iyi
göründüğünü düşünmüyorsan,

özellikle yeterince zayıf
olduğunu düşünmüyorsan,

sınavda bu konuda endişesi
olmayan arkadaşlarının

ortalamasından daha düşük not alırsın.

Bu çıkarım, aslında kaç kilo
olduğunuzdan bağımsız olarak

Finlandiya, Amerika
ve Çin'de tutarlılık gösteriyor.

Açıkça belirtmek gerekirse,
burada konuştuğumuz şey

nasıl göründüğünüzü düşündüğünüz,
aslında nasıl göründüğünüz değil.

Düşük beden özgüveni,
akademik başarıyı da düşürüyor.

Bir yandan da sağlığa zarar veriyor.

Beden özgüveni düşük olan gençler,
daha az fiziksel aktivite yapıyorlar

ve daha az sebze, meyve yiyorlar.

Yemek yeme problemlerine neden olabilecek

sağlıksız kilo kontrol yöntemlerine
daha çok başvuruyorlar.

Özsaygıları da düşük.

Etrafındaki insanlardan
kolayca etkileniyorlar

ve depresyona daha çok yatkınlar.

Bütün bu sebeplerden dolayı;

alkol ve uyuşturucu kullanımı,
sıkı rejim, estetik ameliyat,

korunmasız erken seks ve kendine zarar verme
gibi aktivitelerle daha çok risk almaya

yatkın olduklarını düşünüyoruz.

Mükemmel vücuda sahip olma arzusu, sağlık
hizmetlerimiz üzerinde baskıya neden oluyor

ve her yıl ülkelerimizin milyarlarca
dolar harcamasına neden oluyor.

Bu sorundan bir türlü kurtulamıyoruz.

Gerçekte olup olmadığını umursamadan

fazla kilolu olduğunu düşünen kadınlar

daha yüksek işe devamsızlık
oranlarına sahipler.

Kadınların yüzde 17'si

dış görünüşleri hakkında

kendilerine güvenmedikleri günlerde
iş mülakatlarına katılmıyorlar.

Bir an için bu davranışın

bizim ekonomimize
ne yaptığını düşünün.

Eğer üstesinden gelebilseydik

nasıl bir fırsat elde edecektik.

Bu potensiyelin açığa çıkartılması

her birimizi ilgilendiriyor.

Ama bunu nasıl yapabiliriz?

Şöyle ki, konuşmak, kendi başına,
sizi sadece bir yere kadar götürür.

Sadece konuşmak yeterli değildir.

Eğer gerçekten bir fark
yaratmak istiyorsanız,

bir şeyler yapmalısınız.

Ve biz burada üç kilit yol olduğunu gördük:

İlk olarak beden özgüveni için eğitim vermeliyiz.

Gençlerimizin dış görünüşle ilgili

baskıların üstesinden gelmeleri
ve öz-saygılarını geliştirmeleri için

stratejiler geliştirmeliyiz.

Şimdi, iyi haber ise dışarıda

bunu yapabilen bir sürü program var.

Kötü haber ise bunlardan
çoğu bir işe yaramıyor.

Aslında birçok iyi niyetli
programın farkında olmadan

durumu daha beter hale
getirdiklerini öğrendiğimde

şok oldum.

Bu yüzden çocuklarımızın

alacağı bu eğitimlerin sadece

olumlu etki göstermekle
kalmayıp aynı zamanda

kalıcı bir etkiye sahip
olduğundan da emin olmalıyız.

Araştırma gösteriyor ki
en iyi eğitim programları

şu altı kilit noktaya değiniyor:

İlki ailenin, arkadaşların
ve ilişkilerin etkisi.

İkincisi medya ve ünlüler kültürü,

sataşmanın ve alay edilmenin
nasıl üstesinden gelineceği,

görünüşe göre nasıl yarıştığımız

ve karşılaştırma yaptığımız,

dış görünüş hakkında konuşmamız

- bazıları buna vücut konuşması
veya şişko konuşması diyor -

ve son olarak kendine bakma

ve saygı duyma temelleri.

Bu altı madde;

beden özgüveni hakkında işe yarayan

eğitim vermek isteyen
herkes için çok önemli.

Eğitim şart,

ama bu problemle mücadele etmek

her birimizin ve herkesin güçlenmesini

ve hayatımızdaki kadınlar
ve genç kızlar için daha iyi

rol modeller olmamızı gerektiriyor.

Kendi çevremizde,
kadınların nasıl göründüğü ve

haklarında nasıl konuşulduğunun
mevcut durumuyla mücadele ederek.

Politikacılarımızın

katkısını saçlarına veya
göğüs ölçülerine göre yargılamamız

veya olimpik sporcunun kararlılığını

veya başarısının nedeninin o sporcunun

seyirci olmamasına bağlı
olduğunu çıkarmamız doğru değil.

İnsanları nasıl göründüklerine göre değil

ne yaptıklarına göre
değerlendirmeye başlamalıyız.

Sosyal ağlarımızda yayınladığımız

resimlerin ve yorumların

sorumluluğunu alarak başlayabiliriz.

İnsanların dış görünüşlerine göre değil

çabalarına ve davranışlarına

göre iltifat edebiliriz.

Size şunu sormama izin verin,

en son ne zaman

aynayı öptünüz?

Son olarak, kendi kültürümüzü

gerçekten değiştirmek adına
topluluklar, hükümetler

ve işletmeler olarak beraber çalışmalıyız,

öyle ki çocuklarımız
kendilerine değer vererek,

kişiliklere, farklılığa ve birleştiriciliğe
değer vererek büyüsünler.

Gerçekten fark yaratan insanları,

hayatta gerçekten fark yaratanları

baş tacı etmeliyiz.

Onlara yayın zamanı vermeliyiz

ancak o zaman farklı bir dünya yaratırız.

Çocuklarımızın kendilerinin
en iyi versiyonu olabildikleri,

dış görünüş kaygısının,

gerçekten oldukları gibi olmalarını

veya hayatta istediklerini başarmalarını

engellemediği bir dünya.

Bunun sizin hayatınızdaki biri için
ne anlama gelebileceğini düşünün.

Aklınızda kim var?
Karınız mı?

Kız kardeşiniz mi?

Kız çocuğunuz mu?

Yeğeniniz mi?

Arkadaşınız mı? Bugün sizden sadece

bir kaç koltuk uzaklıktaki bayan da olabilir.

Daha uzun bacaklı,daha ince butlu,

daha küçük mideli,

daha küçük ayaklı olmasını

söyleyerek ona kusur bulan
içsel eleştiri sesinden kurtulması

onun için ne ifade ederdi?

Bunun üstesinden gelseydik
ve onun potansiyelini

açığa çıkartsaydık bu onun için
ne ifade ederdi?

Şu anda, kültürümüzün şekille ilgili takıntısı

hepimizi engelliyor.

Buna rağmen gelin
çocuklarımıza doğruyu gösterelim.

Onlara nasıl göründüklerinin kimliklerinin

sadece bir parçası olduğunu,

ve onları;

oldukları kişi oldukları için

yaptıkları şeyler için

ve bize nasıl hissettirdikleri için
sevdiğimiz gerçeğini gösterelim.

Gelin okul müfredatlarımıza
öz-saygıyı yerleştirelim.

Her birimizin ve hepimizin; konuşma

ve kendimizi başkalarıyla
karşılaştırma şeklini değiştirelim.

Halklardan hükümetlere kadar

topluluklar olarak beraber çalışalım,

öyle ki bugünün mutlu
bir yaşındaki bebekleri

yarının kendinden emin

değişim öncüleri olsunlar.

Hadi bu işi bitirelim.

(Alkış)