(Βίντεο) Νίκολας Νεγκρεπόντε:
Μπορούμε να πάμε στον βιντεοδίσκο

που είναι σε κατάσταση αναπαραγωγής;

Ενδιαφέρομαι για το πώς φέρνουμε σε επαφή
τους ανθρώπους και τους υπολογιστές.

Θα χρησιμοποιούμε οθόνες τηλεόρασης
ή τα αντίστοιχά τους

για ηλεκτρονικά βιβλία του μέλλοντος.

(Μουσική, ταυτόχρονη ομιλία)

Μεγάλο ενδιαφέρον για οθόνες
ευαίσθητες στο άγγιγμα,

υψηλή τεχνολογία, υψηλή αφή,
δεν χρειάζεται να σηκώσετε τα δάκτυλά σας.

Υπάρχει άλλος ένας τρόπος
με τον οποίο οι υπολογιστές

αγγίζουν τους ανθρώπους:
φορώντας τους.

Ξαφνικά την 11η Σεπτεμβρίου,

ο κόσμος έγινε πιο μεγάλος.

ΝΝ: Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

Όταν μου ζητήθηκε να το κάνω αυτό,

μου ζητήθηκε επίσης να δω
και τις 14 ομιλίες TED

που έχω δώσει,

με χρονολογική σειρά.

Η πρώτη είχε διάρκεια δύο ώρες.

Η δεύτερη ήταν μία ώρα,

και μετά έγιναν μισάωρα,

και εγώ πρόσεχα μόνο
ότι η φαλάκρα μου μεγάλωνε.

(Γέλια)

Φανταστείτε να βλέπατε
30 χρόνια της ζωής σας να περνάνε

και για μένα, ήταν το λιγότερο,

μια σοκαριστική εμπειρία.

Θα προσπαθήσω λοιπόν

να μοιραστώ μαζί σας τι έγινε

μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια

και μετά να κάνω μια πρόβλεψη,

και να σας μιλήσω λιγάκι

για το τι θα κάνω μετά.

Έβαλα σε μια διαφάνεια

ποια στιγμή έγινε το TED 1 στη ζωή μου.

Είναι αρκετά σημαντικό

επειδή είχα κάνει 15 χρόνια έρευνας
πριν από αυτό,

έτσι είχα εκκρεμότητες
κι ήταν εύκολο.

Δεν ήμουν ο Φιντέλ Κάστρο

ώστε να μπορώ να μιλάω για δύο ώρες

ή ο Μπάκι Φούλερ.

Είχα υλικό 15 ετών,

και μόλις θα ξεκινούσε
το Εργαστήριο Μέσων.

Ήταν εύκολο λοιπόν.

Αλλά υπήρχαν μερικά πράγματα

σχετικά με αυτή την περίοδο

και για το τι έγινε

που είναι αρκετά σημαντικά.

Το ένα είναι

ότι ήταν μια περίοδος που οι υπολογιστές

δεν ήταν φτιαγμένοι ακόμη για τον κόσμο.

Και το άλλο που συνέβη

εκείνη την περίοδο ήταν ότι

μας θεωρούσαν μαλθακούς κομπιουτεράδες.

Δεν μας θεωρούσαν αυθεντικούς.

Αυτό που θα σας δείξω, εκ των υστέρων,

είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και αποδεκτό

απ' ό,τι ήταν τότε.

Θα χαρακτηρίσω τα χρόνια

και θα επιστρέψω

σε κάποια πρώιμη δουλειά μου,

και τέτοιου είδους πράγματα
έκανα τη δεκαετία του '60:

πολύ άμεση χειραγώγηση,

πολύ επηρεασμένος
λόγω των σπουδών μου στην αρχιτεκτονική

με τον αρχιτέκτονα Μόσε Σάφντι,

και μπορείτε να δείτε ότι φτιάξαμε
μέχρι και ρομποτικά πράγματα

που μπορούσαν να χτίσουν
δομές παρόμοιες με οικότοπους.

Και για μένα αυτό δεν ήταν

ακόμη το Εργαστήριο Μέσων,

αλλά ήταν η αρχή αυτού που θα ονομάσω

αισθητήρια υπολογιστική,

και επέλεξα τα δάκτυλα

εν μέρει επειδή όλοι πίστευαν
ότι ήταν γελοίο.

Δημοσιεύτηκαν μελέτες

για το πόσο χαζό ήταν
να χρησιμοποιούμε τα δάκτυλα.

Τρεις λόγοι: Ο ένας ήταν
ότι είχαν χαμηλή ανάλυση.

Ο άλλος ήταν ότι το χέρι σας
θα εμπόδιζε

αυτό που θέλατε να δείτε,

και τρίτο, το καλύτερο απ' όλα,

ήταν ότι τα δάχτυλά σας
θα βρόμιζαν την οθόνη,

και γι' αυτό τα δάχτυλα
δεν θα γίνονταν ποτέ

μια συσκευή που θα μπορείτε
να χρησιμοποιήσετε.

Αυτή ήταν μια συσκευή
που φτιάξαμε τη δεκαετία του '70,

που δεν πήρε ποτέ μπρος.

Δεν είναι απλώς ευαίσθητη στο άγγιγμα,

είναι ευαίσθητη στην πίεση.

(Βίντεο) Φωνή: Βάλε
εκεί έναν κίτρινο κύκλο.

ΝΝ: Μεταγενέστερη δουλειά,
και πάλι ήταν πριν το TED 1 -

(Βίντεο) Φωνή: Μετακίνησέ το
στα δυτικά του διαμαντιού.

Φτιάξε έναν μεγάλο κύκλο εκεί.

Άντρας: Ω, να πάρει.

ΝΝ: -ήταν για τη δημιουργία
ταυτόχρονων διεπαφών,

έτσι ώστε όταν μιλούσατε και δείχνατε,

είχατε, αν θέλετε,

πολλαπλά κανάλια.

Συνέβη το γεγονός στο Εντέμπε.

Το 1976 έγινε αεροπειρατεία
στην Air France,

πήγαν στο Εντέμπε,

και οι Ισραηλινοί όχι μόνο έκαναν
μια αξιοσημείωτη διάσωση,

το έκαναν εν μέρει επειδή
είχαν εξασκηθεί

σε ένα πραγματικό μοντέλο του αεροδρομίου,

επειδή είχαν χτίσει το αεροδρόμιο,

έτσι έχτισαν ένα μοντέλο στην έρημο,

και όταν έφτασαν στο Εντέμπε,

ήξεραν πού να πάνε,
επειδή είχαν ξαναπάει εκεί.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ
ρώτησε μερικούς από εμάς το 1976

αν θα μπορούσαμε
να το αναπαράγουμε υπολογιστικά,

και φυσικά κάποιος σαν κι εμένα 
λέει «ναι».

Αμέσως παίρνετε ένα συμβόλαιο,

από το Υπουργείο Άμυνας,

και φτιάξαμε αυτό το φορτηγό
και αυτή την εξέδρα.

Κάναμε ένα είδος προσομοίωσης,

επειδή υπήρχαν βιντεοδίσκοι,

και υπενθυμίζω, αυτό είναι το 1976.

Πολλά χρόνια αργότερα,

έχετε αυτό το φορτηγό,

και έτσι έχετε τους χάρτες της Google.

Ο κόσμος συνέχιζε να πιστεύει

ότι αυτό δεν ήταν σοβαρή πληροφορική,

και ένας άντρας ονόματι Τζέρι Ουίσνερ,

που έτυχε να είναι ο πρόεδρος του ΜΙΤ,

πίστευε ότι ήταν πληροφορική.

Και ένα από τα κλειδιά για οποιονδήποτε

θέλει να ξεκινήσει κάτι στη ζωή:

Σιγουρευτείτε ότι ο πρόεδρός σας
είναι κομμάτι του.

Έτσι όταν έκανα το Εργαστήριο Μέσων,

ήταν σαν να έχω έναν γορίλα
στην μπροστινή θέση.

Αν σας σταματούσαν
για υπερβολική ταχύτητα

και ο αστυνομικός κοιτούσε
μέσα από το παράθυρο

και έβλεπε ποιος ήταν
στη θέση του συνοδηγού,

θα έλεγε, «Ω, συνεχίστε, κύριε».

Έτσι μπορέσαμε,

και παρεμπιπτόντως, 
αυτή είναι μια χαριτωμένη συσκευή.

Αυτή ήταν μια φακοειδής φωτογραφία
του Τζέρι Ουίσνερ

όπου το μόνο πράγμα
που άλλαξε στη φωτογραφία

ήταν τα χείλη.

Έτσι όταν ταλαντεύσετε
αυτό το μικρό κομμάτι

φακοειδούς σελίδας με τη φωτογραφία του,

θα ήταν συγχρονισμένο με τα χείλη

με μηδενικό εύρος ζώνης.

Ήταν ένα σύστημα τηλεδιασκέψεων
με μηδενικό εύρος ζώνης

εκείνο τον καιρό.

Αυτό ήταν λοιπόν το Εργαστήριο Μέσων -

αυτό είπαμε ότι θα κάνουμε,

ότι ο κόσμος των υπολογιστών,
των εκδόσεων,

και λοιπά θα ενωθούν.

Και πάλι, δεν ήταν γενικά αποδεκτό,

αλλά ήταν μεγάλο κομμάτι του TED
στις πρώιμες ημέρες.

Και εκεί πάμε στην πραγματικότητα.

Αυτό δημιούργησε το Εργαστήριο Μέσων.

Ένα από τα πράγματα με την ηλικία

είναι ότι μπορώ να σας πω
με μεγάλη σιγουριά,

ότι έχω πάει στο μέλλον.

Στην πραγματικότητα
έχω πάει εκεί πολλές φορές.

Και ο λόγος που το λέω αυτό,

είναι πόσες φορές έχω πει στη ζωή μου,

«Θα γίνει σε 10 χρόνια»,

και μετά περνούν τα 10 χρόνια.

Και μετά λες, «Θα γίνει σε πέντε χρόνια».

Και περνούν τα πέντε χρόνια.

Το λέω λοιπόν έχοντας νιώσει κάπως

ότι έχω βρεθεί εκεί αρκετές φορές

και ένα από τα πράγματα
που έχει αναφερθεί περισσότερο

που έχω πει ποτέ

είναι ότι η υπολογιστική δεν έχει να κάνει
με τους υπολογιστές,

και αυτό δεν είχε τόση μεγάλη απήχηση,

αλλά μετά ξεκίνησε.

Ξεκίνησε επειδή ο κόσμος κατάλαβε

ότι το μέσο δεν ήταν το μήνυμα.

Και ο λόγος που δείχνω αυτό το αυτοκίνητο

σε μια κάπως άσχημη διαφάνεια

είναι απλώς για να σας ξαναπώ
το είδος της ιστορίας

που χαρακτήρισε λιγάκι τη ζωή μου.

Αυτός είναι ένας φοιτητής μου

που είχε κάνει ένα διδακτορικό
που ονομαζόταν «Οδηγός στην πίσω θέση».

Ήταν οι πρώιμες μέρες του GPS,

το αυτοκίνητο ήξερε πού βρισκόταν,

και θα έδινε φωνητικές οδηγίες

στον οδηγό, πότε να στρίψει δεξιά,
πότε αριστερά και ούτω καθ' εξής.

Τελικά, υπήρχαν πολλά πράγματα

σε αυτές τις οδηγίες
που εκείνο τον καιρό

ήταν αρκετά δύσκολα,

όπως, τι σημαίνει, 
στρίψε στον επόμενο δρόμο δεξιά;

Αν μόλις φτάνατε σε έναν δρόμο,

ο επόμενος δεξιά μάλλον
είναι ο αμέσως επόμενος,

και υπάρχουν πολλά θέματα,

και ο φοιτητής έκανε
μια υπέροχη διατριβή,

και το γραφείο πατεντών του ΜΙΤ
είπε, «Μην το πατεντάρετε.

Δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτό.

Οι υπαιτιότητες παραείναι μεγάλες.

Θα υπάρξουν θέματα με τις ασφάλειες.

Μην το πατεντάρετε».

Έτσι δεν το κάναμε,

αλλά σας δείχνει πώς ο κόσμος,
και πάλι, ορισμένες φορές,

δεν κοιτάει πραγματικά
το τι συμβαίνει.

Μερικά λειτουργούν, 
και θα τα παρουσιάσω πολύ γρήγορα,

πολλά πράγματα με αισθητήρες.

Ίσως αναγνωρίσετε έναν νεαρό Γιο-Γιο Μα

και τον εντοπισμό του σώματός του
για το παίξιμο

του τσέλου ή του υπερτσέλου.

Αυτοί οι τύποι κυριολεκτικά
περπατούσαν έτσι τότε.

Τώρα είναι λίγο πιο διακριτικό

και πιο συνηθισμένο.

Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ήρωες

που θέλω να αναφέρω γρήγορα.

Ο Μάρβιν Μίνσκι, που μου έμαθε πολλά

για την κοινή λογική,

και θα μιλήσω σύντομα
για τη Μιούριελ Κούπερ,

που ήταν πολύ σημαντική
για τον Ρίκι Γουόρμαν

και για το TED, και στην πραγματικότητα,
όταν ανέβηκε στη σκηνή,

το πρώτο πράγμα που είπε ήταν,

«Γνώρισα τον Ρίκι στον Νίκι».

Κανένας δεν με λέει Νίκι,

και κανείς δεν λέει τον Ρίτσαρντ Ρίκι,

έτσι κανένας δεν κατάλαβε ποιους εννοούσε.

Και φυσικά, ο Σέιμορ Πάπερτ,

που είναι αυτός που είπε,

«Δεν μπορείτε να σκεφτείτε τη σκέψη

εκτός κι αν σκεφτείτε
πως σκέφτεστε κάτι».

Και αυτό είναι στην πραγματικότητα
- μπορείτε να το ξεπακετάρετε αργότερα.

Είναι μια βαρυσήμαντη δήλωση.

Δείχνω μερικές διαφάνειες

από το TED 2,

ίσως λίγο χαζές ως διαφάνειες.

Τότε ένοιωθα ότι η τηλεόραση
είχε να κάνει με τις οθόνες.

Και πάλι, είμαστε μετά το TED 1,

αλλά περίπου τον καιρό του TED 2,

και αυτό που θα ήθελα
να αναφέρω εδώ,

αν και μπορούσατε να φανταστείτε

την ευφυΐα στη συσκευή,

κοιτάζω σήμερα κάποιες δουλειές

που γίνονται
για το Διαδίκτυο των Πραγμάτων,

και νομίζω ότι είναι κάπως
τραγικά αξιολύπητο,

επειδή αυτό που έγινε
είναι ότι οι άνθρωποι παίρνουν

το πάνελ του φούρνου
και το βάζουν στο κινητό σας,

ή το κλειδί της πόρτας στο κινητό σας,

απλώς το παίρνουν και σας το φέρνουν,

και στην πραγματικότητα
αυτό είναι που δεν θέλετε.

Θέλετε να βάλετε
ένα κοτόπουλο στον φούρνο,

και ο φούρνος λέει,
«Αχα, είναι ένα κοτόπουλο»,

και το μαγειρεύει.

«Ω, μαγειρεύει το κοτόπουλο
για τον Νίκολας,

και του αρέσει μ' αυτόν
ή τον άλλο τον τρόπο».

Η ευφυΐα, αντί να είναι στη συσκευή,

ξεκινήσαμε σήμερα

να τη βάζουμε πίσω στο κινητό τηλέφωνο

ή πιο κοντά στον χρήστη,

όχι και τόσο φωτισμένη άποψη

του Διαδικτύου του Πραγμάτων.

Η τηλεόραση, και πάλι,
αυτό που είπα σήμερα,

που ήταν το 1990,

και η τηλεόραση του αύριο

θα φαινόταν κάπως έτσι.

Και πάλι, ο κόσμος γέλασε κυνικά,

δεν γέλασε με πολλή εκτίμηση.

Οι τηλεπικοινωνίες τη δεκαετία του '90,

ο Τζωρτζ Γκίλντερ αποφάσισε
ότι θα ονόμαζε αυτό το διάγραμμα

τον διακόπτη Νεγκρεπόντε.

Μάλλον είμαι πολύ λιγότερο διάσημος
από τον Τζωρτζ,

έτσι όταν το απεκάλεσε
τον διακόπτη Νεγκρεπόντε, κόλλησε,

αλλά η ιδέα ότι πράγματα
που μπαίνουν στο έδαφος

θα πήγαιναν στον αέρα
και αυτά στον αέρα

θα πήγαιναν στο έδαφος

διαδραματίστηκε μόνη της.

Αυτή είναι η αρχική διαφάνεια
από εκείνη τη χρονιά,

και έχει δουλέψει
με τυφλή προσήλωση.

Ξεκινήσαμε το περιοδικό Wired.

Μερικοί,
θυμάμαι ότι μοιραζόμασταν

μερικές φορές το γραφείο της υποδοχής,

και κάποιος γονιός πήρε τηλέφωνο
τσαντισμένος επειδή ο γιος του

είχε σταματήσει το Sports Illustrated

για να κάνει συνδρομή στο Wired,

και είπε, «Είστε κάποιου είδους
πορνοπεριοδικό ή κάτι τέτοιο;»

και δεν μπορούσε να καταλάβει
γιατί ο γιος του

θα ενδιαφερόταν για το Wired.

Αυτό θα το περάσω λίγο γρηγορότερα.

Αυτό είναι το αγαπημένο μου, το 1995,

το οπισθόφυλλο του περιοδικού Νιούσγουικ.

Εντάξει. Διαβάστε το.
(Γέλια)

[«Νίκολας Νεγκρεπόντε, διευθυντής του ΜΙΤ Μέσων, προβλέπει σύντομα ν' αγοράζουμε βιβλία κι εφημερίδες από το Διαδίκτυο. Ναι, καλά». -Κλίφορντ Στολ, Νιούσγουικ, 1995]

Πρέπει να ομολογήσετε ότι δίνει,

τουλάχιστον σε μένα δίνει ευχαρίστηση

όταν κάποιος λέει πόσο λάθος κάνετε.

Κυκλοφόρησε το «Being Digital».

Για μένα, μου έδωσε μια ευκαιρία

να είμαι περισσότερο στον τύπο του χώρου

και να το βγάλω στο κοινό,

και επίσης μας επέτρεψε να φτιάξουμε
το νέο Εργαστήριο Μέσων,

αν δεν το έχετε κάνει ήδη,
να το επισκεφτείτε

επειδή είναι ένα υπέροχο κομμάτι
αρχιτεκτονικής

εκτός από ένα υπέροχο μέρος να δουλεύεις.

Αυτά είναι λοιπόν τα πράγματα
που λέγαμε σε αυτά τα TED.

[Σήμερα, τα πολυμέσα είναι μια εμπειρία της επιφάνειας εργασίας ή του καθιστικού, επειδή η συσκευή είναι τόσο ογκώδης. Αυτό θα αλλάξει δραματικά με μικρές φωτεινές λεπτές οθόνες υψηλής ανάλυσης. - 1995]

Πήγαμε σε αυτούς.

Ανυπομονώ γι' αυτό κάθε χρόνο.

Ήταν το πάρτι που ποτέ δεν έκανε
ο Ρίκι Γουόρμαν

με την έννοια ότι προσκάλεσε
πολλούς παλιούς του φίλους,

συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου.

Και μετά κάτι άλλαξε για μένα

αρκετά έντονα.

Άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο
με τους υπολογιστές και τη μάθηση

και επηρεάστηκα από τον Σέιμουρ,

αλλά κοιτώντας συγκεκριμένα τη μάθηση

ως κάτι που προσεγγίζεται καλύτερα

μέσω προγραμματισμού υπολογιστή.

Όταν γράφετε ένα πρόγραμμα για υπολογιστή,

δεν πρέπει απλώς να απαριθμήσετε πράγματα

και να πάρετε έναν αλγόριθμο

και να τα μεταφράσετε
σε ένα σύνολο εντολών,

αλλά όταν υπάρχει ένα λάθος,
και όλα τα προγράμματα έχουν λάθη,

πρέπει να το εντοπίσετε.

Πρέπει να πάτε μέσα, να το αλλάξετε,

και μετά να το ξανατρέξετε,

και επαναλαμβάνετε,

και αυτή η επανάληψη είναι πραγματικά

μια πολύ καλή προσέγγιση στη μάθηση.

Αυτό οδήγησε στη δική μου δουλειά
με τον Σέιμουρ,

σε μέρη όπως η Καμπότζη

και το ξεκίνημα
του Ενός Λάπτοπ ανά Παιδί.

Αρκετές ομιλίες TED
για το Ένα Λάπτοπ ανά Παιδί,

έτσι θα το περάσω πολύ γρήγορα,

αλλά μας έδωσε την ευκαιρία

να κάνουμε κάτι
σε σχετικά μεγάλη κλίμακα

στον χώρο της μάθησης,
της ανάπτυξης και της υπολογιστικής.

Πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν
ότι το Ένα Λάπτοπ ανά Παιδί

ήταν έργο του
ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων,

και ήταν, τουλάχιστον
τα επτά χρόνια που το έτρεχα,

αλλά και ακόμη πιο σημαντικό,
η Παγκόσμια Τράπεζα

δεν συνέβαλε τίποτα,
ούτε η USAID.

Ήταν κυρίως οι χώρες
που χρησιμοποιούσαν τα δικά τους ταμεία,

που είναι πολύ ενδιαφέρον,

τουλάχιστον για μένα ήταν

όσον αφορά το τι σκοπεύω να κάνω μετά.

Αυτά είναι τα διάφορα μέρη όπου έγινε.

Μετά έκανα ένα πείραμα,

και το πείραμα έγινε στην Αιθιοπία.

Να το πείραμα.

Το πείραμα είναι,

αν μπορεί να συμβεί μάθηση
εκεί που δεν υπάρχουν σχολεία.

Αφήσαμε μερικά τάμπλετ

χωρίς οδηγίες

και αφήσαμε τα παιδιά
να τα καταλάβουν.

Μετά από μια μικρή χρονική περίοδο,

όχι μόνο

τα ενεργοποίησαν και χρησιμοποιούσαν
50 εφαρμογές ανά παιδί

μέσα σε πέντε ημέρες,

τραγουδούσαν την αλφαβήτα
μέσα σε δύο εβδομάδες,

αλλά χάκαραν το Android
μέσα σε έξι μήνες.

Αυτό φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον.

Αυτή ίσως είναι η καλύτερη εικόνα που έχω.

Το παιδί στα δεξιά σας

έχει προτείνει κατά κάποιο τρόπο
τον εαυτό του ως δάσκαλο.

Κοιτάξτε το παιδί στα αριστερά,
και ούτω καθ' εξής.

Δεν εμπλέκονται καθόλου ενήλικες.

Είπα λοιπόν αν μπορούμε να το κάνουμε

σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Και τι του λείπει;

Τα παιδιά δίνουν τώρα μια συνέντευξη τύπου

και γράφουν στο χώμα.

Η απάντηση είναι, τι λείπει;

Θα προσπεράσω την πρόβλεψή μου,

επειδή μου τελειώνει ο χρόνος,

και η ερώτηση είναι, τι θα συμβεί;

Νομίζω ότι η πρόκληση

είναι να συνδέσουμε
το τελευταίο δισεκατομμύριο ανθρώπων,

και η σύνδεση
του τελευταίου δισεκατομμυρίου

είναι πολύ διαφορετική
από τη σύνδεση του επόμενου,

και ο λόγος που είναι διαφορετική

είναι ότι το επόμενο δισεκατομμύριο

είναι εύκολο να επιτευχθεί,

αλλά το τελευταίο δισεκατομμύριο
είναι στις αγροτικές περιοχές.

Το να είσαι αγρότης και φτωχός

είναι πολύ διαφορετικά.

Η φτώχεια τείνει να δημιουργείται
από τη κοινωνία μας,

και ο κόσμος σε αυτή την κοινότητα
δεν είναι φτωχός

με τον ίδιο τρόπο.

Ίσως να είναι πρωτόγονοι,

αλλά ο τρόπος προσέγγισης
για να τους συνδέσουμε,

η ιστορία του Ένα Λάπτοπ ανά Παιδί,

και το πείραμα στην Αιθιοπία,

με οδηγεί να πιστεύω ότι όντως μπορούμε

να το κάνουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Το σχέδιο μου λοιπόν,

και δυστυχώς δεν μπόρεσα

να κάνω τους συνεργάτες μου να με αφήσουν

να τους ανακοινώσω αυτή τη στιγμή,

αλλά έχει να κάνει
με έναν στατικό δορυφόρο.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι

που οι στατικοί δορυφόροι
δεν είναι και ό,τι καλύτερο,

αλλά υπάρχουν και πολλοί λόγοι
γιατί είναι καλύτεροι,

και για δύο δισεκατομμύρια δολάρια,

μπορείτε να συνδέσετε πολύ παραπάνω
από 100 εκατομμύρια ανθρώπους,

αλλά ο λόγος που επέλεξα δύο,

και θα το αφήσω
ως την τελευταία μου διαφάνεια,

είναι ότι δύο δισεκατομμύρια δολάρια

είναι αυτά που ξοδεύαμε

στο Αφγανιστάν

κάθε εβδομάδα.

Σίγουρα αν μπορούμε να συνδέσουμε

την Αφρική και το τελευταίο
δισεκατομμύριο ανθρώπους

για τέτοια ποσά,

θα έπρεπε να το κάνουμε.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)

Κρις Άντερσον: Μείνε εκεί. Μείνε εκεί.

ΝΝ: Θα μου δώσεις κι άλλο χρόνο;

ΚΑ: Όχι, αυτό ήταν πολύ έξυπνο.

Το έπαιξες υπέροχα.

Νίκολας, ποια είναι η πρόβλεψή σου;

(Γέλια)

ΝΝ: Σ' ευχαριστώ που ρωτάς.

Θα σου πω ποια είναι η πρόβλεψή μου,

και η πρόβλεψη μου,
και αυτή είναι μια πρόβλεψη,

επειδή είναι σε 30 χρόνια.
Δεν θα είμαι πια εδώ.

Αλλά ένα από τα πράγματα
σχετικά με τη μάθηση της ανάγνωσης,

κάνουμε πολύ κατανάλωση

της πληροφορίας που περνάει
μέσα από τα μάτια μας,

και ίσως αυτό να είναι
ένα πολύ αναποτελεσματικό κανάλι.

Η πρόβλεψή μου είναι ότι
θα καταπίνουμε την πληροφορία.

Θα καταπιείτε ένα χάπι
και θα ξέρετε Αγγλικά.

Θα καταπιείτε ένα χάπι
και θα ξέρετε Σαίξπηρ.

Θα το κάνουν
μέσω της ροής του αίματος.

Όταν θα βρεθεί στη ροή του αίματός σας,

βασικά θα περνάει από αυτήν
και θα πηγαίνει στον εγκέφαλό σας,

και όταν θα ξέρει
ότι βρίσκεται στον εγκέφαλο

σε διάφορα σημεία,

την εναποθέτει στα σωστά σημεία.

Γίνεται κατάποση.

ΚΑ: Μήπως έκανες παρέα
με τον Ρέι Κέρζουάιλ;

ΝΝ: Όχι, αλλά κάνω παρέα
με τον Εντ Μπόιντεν

και με έναν από τους ομιλητές εδώ,

τον Χιου Χερ,

και μερικούς άλλους.

Δεν είναι και τόσο τραβηγμένο,

30 χρόνια από τώρα.

ΚΑ: Θα το δούμε.

Θα πάμε πίσω και θα παίξουμε
αυτό το βίντεο σε 30 χρόνια,

και μετά θα πάρουμε όλοι το κόκκινο χάπι.

Σ' ευχαριστώ γι' αυτό.

Νίκολας Νεγκρεπόντε.

ΝΝ: Σ' ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)