Αυτή είναι η Αθήνα

Μια σύντομη επίσκεψή μου στην Αθήνα, Ελλάδα. Η αρχική μου πρόθεση ήταν να κάνω μια έκθεση σχετικά με τις αναρχικές συνελεύσεις γειτονιών. Η αλήθεια να λέγεται το έργο αυτό ήταν πιο δύσκολο από ό,τι περίμενα. Λίγοι μέσα στις συνελεύσεις γειτονιών συμφώνησαν να βιντεοσκοπηθούν ή να φωτογραφηθούν με το φόβο αντιποίνων από την αστυνομία, τους εργοδότες και τους φασίστες. Είχα επίσης επίγνωση των ανησυχητικών δυσκολιών των μεταναστών χωρίς χαρτιά και των υποστηρικτών τους που αντιμετωπίζουν, η άνοδος του νεο-ναζιστικού κόμματος Χρυσή Αυγή, καθώς και ο ρόλος της αστυνομίας στην καταστολή των κοινωνικών αγώνων. Αυτό το κομμάτι είναι μόνο ένα στιγμιότυπο από την περίπλοκη κατάσταση μιας χώρας σε κατάσταση «εμφυλίου πολέμου». Και πως οι αναρχικοί αντιδρούν σε αυτό.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΘΗΝΑ

(Σκηνοθέτης): Αθήνα, Ιούνιος 2012.
Είμαι εδώ για να παραστώ σε ένα μέρος που παρακολουθώ από το 2008.

Το ωμό θάρρος των Ελλήνων αναρχικών που αγωνίζονται με τους μπάτσους
έξαψε τη φαντασία των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου.

Τον Δεκέμβριο εκείνου του έτους ένας αστυνομικός δολοφόνησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ένα έφηβο αγόρι που έζησε στα Εξάρχεια, μια γειτονιά σπίτι σε ένα μεγάλο πληθυσμού αναρχικών.

(Αντώνης Βραδής) Αυτά τα παιδιά βασικά σύχναζαν έξω στον πεζόδρομο στα Εξάρχεια.

Ένα περιπολικό της αστυνομίας οδήγησε μέχρι αυτούς, υπήρξε μια διαμάχη,

και η αστυνομία πυροβόλησε τον Αλέξη εν ψυχρώ, σκοτώνοντάς τον επιτόπου

Και αυτό που ακολούθησε ήταν ένα είδος αυθόρμητης έκκλησης για απάντηση σε αυτή τη δολοφονία, ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στα Εξάρχεια.

Και πολύ σύντομα μετά, στο μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής Αθήνας, έγινε πορεία μέσα από το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και έσπασαν πολλούς εταιρικούς και κρατικούς στόχους.

Και γρήγορα κατέληξαν σε μια πλήρες σε αντι-κρατική και κατά του κεφαλαίου, εξέγερση.

(Σκηνοθέτης): Αλλά δεν ήρθα εδώ ψάχνοντας για ταραχές, ήθελα να μάθω πώς οι
Έλληνες Αναρχικοί οργανώνουν τους εαυτούς τους για την αντιμετώπιση της
οικονομικής κρίσης.

Ήθελα να μάθω πώς οι γειτονιές είχαν παρακάμψει το κράτος στις παροχές υπηρεσιών,
όπως δωρεάν γεύματα, την υγειονομική περίθαλψη και την κοινοτική αυτοάμυνα.

Το έργο αυτό αποδείχθηκε πιο δύσκολο από ό, τι ήλπιζα. Λίγοι εντός των συνελεύσεων γειτονιάς, συμφώνησαν να βιντεοσκοπηθούν ή να φωτογραφηθούν,

με το φόβο αντιποίνων από την αστυνομία, τους εργοδότες τους και τους φασίστες.

Ναι, φασίστες, αλλά θα επανέλθουμε σε αυτό μετά.

Κατά τη διάρκεια του χρόνου μου εδώ, αφίσες από τα ανταγωνιστικά πολιτικά κόμματα ήταν κολλημένα σε όλη την πόλη.

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, σηματοδοτώντας στον κόσμο ότι η Ελληνική δημοκρατία εξακολουθούσε να λειτουργεί.

(Χριστίνα, Διεθνής Επιτροπή Εργατών): Οι εκλογές αυτές είναι πολύ σημαντικές, διότι
έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε το πολιτικό σκηνικό.
Έχουμε την ευκαιρία να πάει αριστερά.

(Σκηνοθέτης): Τα γκράφιτι και αναρχικές αφίσες είπαν μια διαφορετική ιστορία,

παρουσιάζουν την Ελλάδα ως μια χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου.

(Αντώνης Βραδής): Είναι ένας εμφύλιος πόλεμος, έχει την αίσθηση ήδη σαν εμφύλιος πόλεμος, αλλά δεν είναι εμφύλιος με κεφαλαίο Ε , είναι με μικρό.

Εμφύλιος, πολιτισμένα πράγματα, όπως καλύπτονται ακόμη, προς το παρόν, κάτω από το πέπλο της ευγένειας.

Έτσι έχετε μια κοινωνία που είναι ακόμα σε κατάσταση μετά-εμφύλιου πολέμου. Το
είδος των διχοτομήσεων, και το είδος των εντάσεων, και οι ανταγωνισμοί από έναν
εμφύλιο πόλεμο είναι ακόμη εδώ

και επανεμφανίζονται τώρα, αλλά προς το παρόν είναι αυτές που καλύπτονται από τον πολιτισμό μιας χώρας που είναι ακόμα, σχεδόν, υποτίθεται ότι είναι μέρος της παγκόσμιας Δύσης

και επίδοξοι σε αυτή την ιδέα της παγκόσμιας προόδου, της καπιταλιστικής ευφορίας, και ανάπτυξης και ούτω καθεξής και τα λοιπά και τα λοιπά ...

(Κέλλυ, Αλληλέγγυα ακτιβίστρια) Εδώ στην Ελλάδα... είναι το σύνδρομο του εμφυλίου
πολέμου, εγώ το ονομάζω. Γιατί οι γονείς μας έζησαν τον εμφύλιο του 1944-1949.

Και θυμούνται και φοβούνται πως όταν έρθει ο πόλεμος δεν θα έχουμε να φάμε.

(Σκηνοθέτης): Η Κέλλυ ήταν μία απο τους λίγους αναρχικούς που συμφώνησαν να εμφανιστούν στην κάμερα.

Αναμίχθηκε με την οργάνωση της κοινότητας κατά τη διάρκεια της κατοχής πλατείας Συντάγματος του Μαΐου 2011.

Η δράση εμπνεύστηκε από τις ισπανικές κατοχές δημόσιων πλατειών, τις ίδιες ενέργειες
που ενέπνευσαν το βορειοαμερικανικό κίνημα Occupy.

(Αντώνης Βραδής): Σίγουρα είχες πολλές αναρχικές ομάδες και αναρχικές πρωτοβουλίες να ξεφυτρώνουν, και να προσπαθούν να παίξουν ένα ρόλο, όχι αντικαθιστώντας το κράτος,

αλλά στην πραγματικότητα γεμίζοντας ένα κενό με ένα διαφορετικό τρόπο, με έναν τρόπο που δεν θα είναι πλέον ιεραρχικός και αυταρχικός,

κατά κάποιο τρόπο συμβάλλοντας στην εννοιολογική σύλληψη των ανθρώπων στην καθημερινή τους ζωή.

(Κέλλυ): Μαζεύαμε ρούχα, και φαγητό, και φάρμακα. Ό,τι χρειάζεται ένας άνθρωπος.

Και είναι πολύ εύκολο να βρεις άστεγους αυτό τον καιρό στην Ελλάδα.

(Σκηνοθέτης): Μετά την εκδίωξη της κατάληψης από τους μπάτσους, αυτές οι ομάδες
συνέχισαν σε συνελεύσεις γειτονιών,

εστιάζοντας την ενέργειά τους στις περιοχές τους.

Άλλοι, όπως η Κέλλυ, επέλεξαν να βοηθήσουν αυτούς που είχαν μεταναστεύσει εδώ από τόπους μακρινούς σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.