Tal Golesworthy: Jak naprawiłem własne serce

Tal Golesworthy jest inżynierem - zna się na rurach i hydraulice. Kiedy potrzebował operacji, by usunąć zagrażającą życiu wadę aorty, postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Połączył umiejętności inżyniera z wiedzą medyczną swojego lekarza i stworzył o wiele lepszą kurację.

Jestem inżynierem procesu,

więc wiem wszystko o kotłach, spalarniach,

filtrach, odpylaczach i tak dalej.

Cierpię też na zespół Marfana.

Jest to choroba dziedziczna.

W 1992 roku

wziąłem udział w badaniu genetycznym

i ku mojemu przerażeniu okazało się,

że moja wstępująca aorta

przekracza optymalny rozmiar.

Rozmiar zdrowej aorty to od 3,2 do 3,6 cm.

Moja miała 4,4 cm.

Jak widać,

rozszerzała się stopniowo

i zbliżała do rozmiaru,

kiedy niezbędna stała się operacja.

Wizja operacji była straszna.

Narkoza, otwarcie klatki piersiowej

podłączenie do płucoserca,

obniżenie temperatury ciała do 18°C

wstrzymanie akcji serca, wycięcie aorty,

i zastąpienie jej plastikową aortą z zastawką.

A najgorsze było

dożywotnie branie leków przeciwzakrzepowych,

zwykle jest to Warfaryna.

Myśl o operacji nie była zachęcająca,

a myśl o Warfarynie

wręcz przerażająca.

Pomyślałem: "Jestem inżynierem,

a to przecież tylko hydraulika.

Dam radę to naprawić".

Postanowiłem zmienić sposób leczenia

Postanowiłem zmienić sposób leczenia

powiększonej aorty.

Cel mojego przedsięwzięcia był całkiem prosty.

Jedyny problem polegał na tym,

że aorta u ludzi z zespołem Marfana

jest mało wytrzymała na rozciąganie.

Jedna z możliwości

to proste owinięcie jej materiałem z zewnątrz,

przez co będzie stabilna i sprawna.

Kiedy pojawia się wybrzuszenie

na przewodzie wysokociśnieniowym,

wystarczy owinąć je taśmą.

Teoretycznie jest to proste,

ale z praktyką już gorzej.

Największe zalety tego rozwiązania są takie,

że zachowam własne organy,

śródbłonek i zastawki,

i uniknę leczenia przeciwzakrzepowego.

Od czego zaczęliśmy?

Oto strzałkowy przekrój mojego ciała.

Na środku widać mały, kurczący się narząd.

Na środku widać mały, kurczący się narząd.

W rzeczywistości jest to lewa komora,

tłocząca krew przez zastawkę aorty.

Są nawet dwa płaty, z których jest zbudowana.

Krew płynie do aorty wstępującej

i to ona stopniowo się rozszerza,

aby ostatecznie pęknąć,

co prowadzi do śmierci.

Zaczęliśmy od stworzenia modelu aorty pacjenta,

bazując na danych uzyskanych

z obrazowania metodą rezonansu magnetycznego

z obrazowania metodą rezonansu magnetycznego

oraz tomografii komputerowej.

Oto model mojej aorty.

Mam dziś ze sobą prawdziwy,

można się nim pobawić.

Ma dosyć skomplikowaną budowę.

Na dole ma kształt trójkątny

i znajduje się tam zastawka aorty.

Potem wraca do okrągłego kształtu,

zwęża się i zakręca.

Z tego powodu bardzo trudno

jest stworzyć taki kształt.

Oto jeden z modeli CAD

mojej aorty.

Tworzyliśmy go stopniowo,

za każdym razem coraz lepiej.

Kiedy model komputerowy był już gotowy,

stworzyliśmy odpowiednik z plastiku,

posługując się inżynierską techniką,

zwaną szybkim wykonywaniem prototypów

lub stereolitografią.

Używaliśmy modelu jako formy

do wykonania idealnie dopasowanej,

porowatej siateczki tekstylnej,

mającej kształt aorty,

do której miała przylegać.

To przykład spersonalizowanej medycyny

w pełnej krasie.

Każdy pacjent dostaje implant "szyty na miarę".

Każdy pacjent dostaje implant "szyty na miarę".

Kiedy część jest gotowa, montaż jest prosty.

Profesor John Pepper,

wspniały kardio- i torakochirurg

robił to pierwszy raz.

Założył pierwszą siatkę, ale mu się nie spodobała.

Zamienił na inną i po sprawie.

4,5 godziny operacji i wszystko było gotowe.

Operacja okazała się najprostszą częścią leczenia.

Porównując tę metodę z istniejącą alternatywą,

tzw. wszczepieniem stentgraftu kompozytowego,

ta metoda to wielki krok na przód.

ta metoda to wielki krok na przód.

Wystarczą tylko dwie godziny

w porównaniu z sześcioma godzinami

przy tradycyjnej metodzie leczenia.

Ponadto do tej pory niezbędne było

podłączenie do płucoserca

oraz schłodzenie całego ciała.

Nasze leczenie niczego takiego nie wymaga.

Chirurg naprawia aortę przy bijącym sercu

i w naturalnej temperaturze ciała.

Nie ma żadnej ingerencji w układ krążenia,

i to jest świetne.

Dla mnie największą zaletą jest to,

że nie trzeba brać leków przeciwzakrzepowych.

Nie biorę żadnych środków,

nie licząc może tych odurzających.

(Śmiech)

Od ludzi przyjmujących Warfarynę wiem,

że obniża ona jakość życia,

a co gorsza

skraca jego długość.

Podobnie przy sztucznej zastawce

trzeba przyjmować antybiotyki

w przypadku każdego inwazyjnego zabiegu.

Nawet wizyta u dentysty wymaga antybiotyków,

bo inaczej grozi to zapaleniem wsierdzia.

Ja tego nie potrzebuję, jestem wolny.

Mam zdrową aortę, nie muszę się o nią martwić.

Czuję się jak nowo narodzony.

Wracając do tematu:

jak to się stało,

że inżynier pracujący z kotłami,

wynalazł urządzenie medyczne,

które zmieniło mu życie?

Odpowiedzią jest multidysciplinarny zespół.

Oto członkowie głównego zespołu.

Znajdują się w nim

nie tylko przedstawiciele

medycyny i inżynierii,

ale też eksperci o wąskich specjalizacjach

w ramach tych dwóch dziedzin.

John Pepper jest kardiochirurgiem,

który mnie operował,

ale każdy dał coś od siebie.

Raad Mohiaddin, radiolog,

pomógł uzyskać dobrej jakości obrazy,

dzięki którym ułożyliśmy model CAD.

Warren Thornton, który nadal z nami pracuje,

napisał specjalny program,

aby stworzyć model

ze skomplikowanego zestawu danych.

Nie obeszło się bez problemów.

Dużym problemem był żargon.

Jestem pewien, że nikt na sali

nie rozumie wszystkich terminów na slajdzie.

Inżynierzy na pewno rozpoznają

szybkie prototypowanie oraz CAD.

Lekarze z pewnością znają dwa pierwsze słowa.

Ale nie ma nikogo,

kto zrozumiałby je wszystkie.

Wyeliminowanie żargonu

pozwoliłoby wszystkim członkom zespołu

rozumieć dokładne znaczenie

poszczególnych zwrotów.

Nasze przyzwyczajenia też były zabawne.

Wiele przekrojów poprzecznych mojego ciała

wykorzystano do stworzenia modeli CAD.

Jednak z pierwszym plastikowym modelem

nasi chirurdzy

nie mogli sobie do końca poradzić.

Zdaliśmy sobie sprawę,

że daliśmy im lustrzany obraz aorty,

a to dlatego,

że ludzie zwykle patrzą z perspektywy lotu ptaka

na plany domów i ulic, czy mapy.

W świecie medycznym patrzy się na nie od dołu.

Przekroje poprzeczne wyszły na odwrót.

Z przyzwyczajeniami trzeba ostrożnie.

Każdy musi wiedzieć

co jest oczywiste, a co nie jest.

Także kłótnie między placówkami

przyprawiały o ból głowy.

Szpital w Bromtpon został przejęty

przez Instytut Medyczny Imperial College,

a te dwie placówki

miały ze sobą na pieńku.

Pracowałem i z Imperial, i z Bromtpon,

co stwarzało poważne problemy,

których nie powinno być.

Nowa metoda leczenia chirurgicznego wymaga

licencji od komisji ds. etyki badań naukowych.

Tak samo jest pewnie w Polsce.

Na pewno jest instytucja,

która udziela takich licencji.

Mieliśmy problem nie tylko przez biurokrację,

ale także przez zawiść zawodową.

Trzy osoby w komisji nie chciały,

by John Pepper znów odniósł sukces,

bo powodziło mu się za często.

Rzucali nam kłody pod nogi.

Problemy z biurokracją:

Po opracowaniu nowego rodzaju leczenia

należy wysłać notę wyjaśniającą

dla wszystkich szpitali w kraju.

W Anglii mamy Narodowy Instytut
ds. Doskonalenia Leczenia Klinicznego (NICE)

W Polsce z pewnością jest podobnie.

Musieliśmy pokonać problemy z NICE.

Udostępniliśmy w internecie wskazówki kliniczne.

Zainteresowane szpitale

mogą przeczytać raport NICE,

skontaktować się z nami i ruszyć do dzieła.

Finansowanie projektu:

Kolejny wielki kłopot.

Trudno zrozumieć podejście niektórych ludzi.

Gdy zwróciliśmy się o finansowanie

do jednej z dużych organizacji charytatywnych w UK,

przedstawiliśmy, na dobrą sprawę, projekt inżynierski.

Nie zrozumieli go, ale w swoim zadufaniu

uznali, że to bzdura i wyrzucili do kosza.

Zwróciliśmy się do inwestorów prywatnych,

a z nimi dałem sobie spokój.

Większość prac badawczo rozwojowych
finansują instytucje,

jak Polska Akademia Nauk

czy Rada ds. Badań Fizycznych i Inżynieryjnych.

i trzeba ich przekonać.

Żargon to duży problem w zespole multidyscyplinarnym.

W świecie inżynierów wiadomo

co to jest CAD i R.P.,

ale nie w świecie lekarskim.

Urzędnicy odpowiedzialni za dofinansowania

powinni wziąć się do roboty,

zacząć ze sobą rozmawiać,

i użyć nieco wyobraźni.

Choć pewnie i tak proszę o zbyt wiele.

Wymyśliłem określenie "oporny konserwatyzm".

Wielu lekarzy nie chce zmian,

zwłaszcza jeśli wymyślił je jakiś napuszony inżynier.

zwłaszcza jeśli wymyślił je jakiś napuszony inżynier.

Chcą robić to samo, co przedtem.

W Anglii jest wielu lekarzy,

którzy tylko czekają, żeby któryś z naszych pacjentów

miał komplikacje,

żeby móc powiedzieć: "A nie mówiłem!".

Zoperowaliśmy dotąd 30 pacjentów.

Od mojej operacji minęło 7,5 roku.

Łącznie mamy 90 pacjento-lat po operacji,

bez żadnych komplikacji.

Ale w Anglii wciąż słyszy się,

że wsparcie pnia aorty nie zda egzaminu.

To naprawdę wielki problem.

Na pewno każdy spotkał się z arogancją lekarzy,

pracowników służby zdrowia, chirurgów.

To podejście zachowawcze.

To podejście zachowawcze.

"Chronię swoich pacjentów."

Nie podoba mi się to, ale co zrobić?

Ego to również duży problem.

Pracując we multidyscyplinarnym zespole

trzeba ufać współpracownikom,

wspierać ich.

Tom Treasure, profesor kardiochirurgii,

to niesamowity człowiek,

którego łatwo obdarzyć szacunkiem.

Ale żeby on szanował mnie? Z tym gorzej.

To już wszystkie złe wiadomości.

Dobra wiadomość: korzyści operacji są czadowe.

Tego slangu pewnie nie przetłumaczą! (Śmiech)

Tego slangu pewnie nie przetłumaczą! (Śmiech)

W zespole ludzi z różnym wykształceniem

i różnym doświadczeniem zawodowym,

dostajemy nie tylko różny zasób wiedzy

ale też różne spojrzenie na te same problemy.

Zebranie ich razem, podjęcie dyskusji

i wzajemne porozumienie

może dać spektakularne rezultaty.

Odkryjemy nowatorskie rozwiązania,

które nikomu nie przyszły do głowy,

i to bardzo szybko i łatwo.

Zaoszczędzimy mnóstwo pracy

dzięki tej różnorodnej wiedzy.

W rezultacie otrzymamy

zupełny nowy sposób wykorzystania

istniejącej, starej technologii.

Można błyskawicznie

osiągnąć niesamowite postępy

przy maleńkim budżecie.

Tak mi wstyd za to,

jak mało kosztował mój implant,

że nie powiem ile to kosztowało.

Podejrzewam, że są standardowe zabiegi,

Podejrzewam, że są standardowe zabiegi,

na przykład w USA,

które kosztują więcej na pacjenta,

które kosztują więcej na jednego pacjenta,

niż zamiana mojego marzenia

w rzeczywistość.

To wszystko, co chciałem powiedzieć.

Mam jeszcze 3 minuty, Heather się ucieszy.

Jeśli macie pytania, zapraszam po prelekcji.

Będzie mi bardzo miło. Dziękuję!